Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 1 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Znaczenie imienia nieznane. Od czasów Józefa Flawiusza sądzono, że Adam oznacza ?czerwony (Adam miał być ulepiony z czerwonej gliny). Obecnie przyjmuje się, że imię to pochodzi z sumeryjskiego ada-mu ?mój ojciec albo z akkadyjskiego ad-mu ?zbudowany, zrodzony, albo jeszcze z arabskiego adama ? łączyć się. Adam oznaczałoby istotę społeczną dążącą do łączenia się z innymi ludźmi. Imię wyprowadza się też z hebrajskiego adhamah ?ziemia, wtedy znaczyłoby rolnik albo że człowiek z ziemi do ziemi powróci. W Biblii Adam zasadniczo oznacza człowieka w ogóle, i to zarówno jednostkę, jak i zbiorowość, cały rodzaj ludzki. Tylko pięciokrotnie użyty jest jako imię własne. W Polsce jest to popularne imię męskie, poświadczone już w roku 1194. W dokumentach pojawia się w formach: Adam, Adem, Jadam, Jedam. Postać zdrobniała Adaś. Od imienia tego pochodzą nazwiska: Adamowicz, Adamczewski, Adamków, Adamkowicz, Adamowski, Adamus, Adamek. ¦więci i błogosławieni, którzy nosili to imię, sięgają liczby ośmiu. Brak wśród nich postaci, która by posiadała większe znaczenie historyczne. Toteż pozwalamy sobie pominąć je tu całkowicie, nieco natomiast miejsca poświęćmy temu, który niejako usuwa ich w cień i który znalazł się w chrześcijańskich kalendarzach.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Osoba o tym imieniu jest osoba niezależną , rozsądną, trochę zarozumiałą. Adam lubi przyrodę, ceni sobie spokój. Duża uwagę przywiązuje do ubioru i wyglądu zewnętrznego. Jest to osoba mało inteligentna. Jest typowym zazdrośnikiem i wywołuje z tego powodu często awanturę. Adam nie przepada za przyjmowaniem gości i sam rzadko również odwiedza innych.

Patron: ADAM, PRAOJCIEC RODZAJU LUDZKIEGO Znamy go z opowieści biblijnej, z lektury pierwszych rozdziałów Księgi Rodzaju. Znacznie mniej dowiadujemy się stąd o jego życiu po opuszczeniu Edenu (Raju), tego ogrodu rozkoszy. Musiał w pocie czoła zdobywać swój chleb powszedni. Był pierwszym rolnikiem, a niewątpliwie musiał także trudnić się z konieczności innymi zajęciami. Ze wzmianek zawartych w Biblii wolno nam natomiast wnosić, iż po opuszczeniu Raju nie był ani buntownikiem, ani desperatem. Zresztą Księga Mądrości mówi nam wprost i wyraźnie o wyprowadzeniu Adama z upadku. Był wierzącym i skruszonym. Czy wolno jednak wnioskować stąd, że osiągnął wieczne zbawienie? Pismo św. nie mówi o tym wprost. Wnikając jednak w sens wypowiedzi, które znajdujemy na ten temat w księgach objawionych, nie możemy wątpić, że Adam został rzeczywiście zbawiony. Co więcej, wielu sądzi, że Chrystus zstępując do otchłani przede wszystkim pocieszył Adama wieścią o swoim zwycięstwie nad grzechem i śmiercią. A jakie jest oficjalne stanowisko Kościoła? W tej dziedzinie zaistniała między Wschodem a Zachodem pewna różnica. Kościoły wschodnie oddawały Adamowi i Ewie kult publiczny. Grecy czynili to w niedzielę przed Bożym Narodzeniem, a ponadto wspominali ich 25 marca. Natomiast w Kościele łacińskim pierwszym rodzicom publicznej czci nie oddawano. Pojawiające się w popularnych kalendarzykach imiona pierwszych rodziców w Wigilię Bożego Narodzenia zawdzięczają, jak się zdaje, ten termin wpływom wschodnim. Odpowiada to poniekąd starożytnej opinii, szeroko rozpowszechnionej u Żydów, jakoby był pochowany w dolinie Hebronu; albo też późniejszemu przeświadczeniu, które głosiło, że było to na samej Kalwarii.

Przysłowie: "Na Adama i Ewy czas przyszyć cholewy".

Kolor: czerwony

Kamień: polny-czerwony