Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 7 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię dwuczłonowe, pochodzenia słowiańskiego, zawierające w członie pierwszym ten sam element co i Włodzisław, Władysław. Jako człon drugi występuje -mir ?"pokój". Czasem przypuszczano, że w członie drugim występuje archaiczny element przymiotnikowy -mer ?"sławny", znaczeniowo i formalnie bliski germańskiemu -mér, -mar. Stąd imię to nierzadko traktowano jako słowiańską formę Waldemara. Badania M. Malec wykazały, że w zapisach tego imienia spotykamy formy z -mer, -mar, które są świadectwem podstawienia onomastyki germańskiej w miejsce słowiańskiej przez pisarzy-Niemców. Imię Włodzimierz poświadczone jest w zabytkach od XII w. Formy zdrobniałe to Włodek, Włodziu. Imię to odczuwano u nas jako czysto słowiańskie, pozbawione odniesień kultowych (hagiograficznych) albo też wbrew praktyce wschodnich Kościołów zjednoczonych uważano mylnie, że określa ono prawosławnego świętego. Stąd też Włodzimierzowi zapewniono miejsce w kalendarzach imion słowiańskich (16 stycznia), mimo że w kalendarzach chrześcijańskich ma ono swe miejsce zgodne z domniemanym dies natalis Włodzimierza Wielkiego.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Mężczyzna posiadający imię Włodzimierz jest skromny, pracowity i pobożny. Ma predyspozycje by być przywódcą duchownym. Jest porządny, szlachetny, szczodry i zdolny do poświęceń. Często jest przez innych ludzi niedoceniany. Niekiedy zaniedbuje dom i rodzinę, ze względu na swoją działalność publiczną. Dzieci wychowuje na dobrych patriotów. Nie lubi rozgłosu i woli pozostać niezauważalny.

Patron: WŁODZIMIERZ WIELKI Urodził się około r. 960 jako nieślubny syn księcia kijowskiego, ¦wiatosława I i Maluszy, służebnej księżny Olgi. Zapewne już w młodości zetknął się z chrześcijaństwem, które rozmaitymi drogami przenikało wówczas na Ruś, ale wedle wszystkich przekazów z chrześcijaństwem nie sympatyzował i życie wiódł dalekie od ideałów. Dość wspomnieć, że miał liczne żony poganki. Nie dorósłszy jeszcze, został nominalnie księciem Nowogrodu (969). Później rywalizacja i faktyczne rządy sprawowane w tym mieście przez innych zmusiły go do ucieczki do Skandynawii, gdzie wzbogacił swe umiejętności polityczne i wojskowe. Wróciwszy w r. 978, odzyskał najpierw rządy w Nowogrodzie, następnie, wykorzystując niepokoje i walki między książętami oraz posługując się swą dobrze zorganizowaną drużyną, zdobył hegemonię w kraju i po śmierci brata, Jaropełka, sam zasiadł na tronie wielkoksiążęcym (ok. r. 980). Wkrótce potem rozszerzył swe panowanie na Zachód, zdobywając Grody Czerwieńskie (987). Kontrolując wszelkie szlaki handlowe wiodące od Morza Czarnego do Bałtyku, nawiązał wkrótce kontakt z Cesarstwem Bizantyjskim. Wymógł na Bizantyjczykach ustępstwa i otrzymał od nich za żonę cesarzównę Annę, ale ze swej strony zgodził się na wysunięty przez nich warunek i przyjął chrzest (988/989). Czy stało się to na Chersonezie, czy też po powrocie w Kijowie? Okoliczności tych doniosłych wydarzeń bliżej nie znamy. Książę zmarł 15 lipca 1015 roku. Tego też dnia czczony był zawsze w Kościołach wschodnich.

Kolor: czerwony

Kamień: rubin