Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 1 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Imię męskie wywodzące się od starożytnego rodu rzymskich plebejuszów Antonii. Najsłynniejszą postacią tego rodu był Marcus Antonius, czyli Marek Antoniusz. Nie wiemy jednak, skąd się wzięła nazwa tego rodu, greccy literaci wywodzili ją od syna Herkulesa, Antona. W Polsce występuje ono od połowy XIII wieku w postaciach: Antoni, Jantoni, Anton, Janton i w formach zdrobniałych Antonek, Antoniec, Antosz, Jantosz. Również od tego imienia wywodzą się aanriska, takie jak: Antonowicz, Antosiewicz, Antoniewicz. Zdrobnieniami i skróceniami od formy podstawowej są postacie: Antek, Antoś, Toni, Tosiek. Żeńskim odpowiednikiem imienia była znana w średniowieczu Antonia, dzisiaj Antonina. ¦więtych i błogosławionych, którzy nosili to imię jest wielu.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Antoni jest ciekawy świata i niezwykle towarzyski. Jest bardzo solidny i odpowiedzialny w pracy. Jest dobrym organizatorem. Jest wszechstronny wykształcony, zazwyczaj odnosi same sukcesy. Jest pewny siebie, lojalny wobec postanowień. Nie najlepszy za wzór ojca, w małżeństwie jest przeciętny, dba jednak o warunki dla swojej rodziny

Patron: ASTONI PUSTELNIE Urodził się około 251 r. w Keman (środkowy Egipt). Bardzo wcześnie zostają z siostrą osieroceni. W wieku 20 lat rozdaje swój majątek i po zabezpieczeniu bytu siostry, udał się na pustkowie w pobliżu swej wioski i rozpoczął życie umartwione. Następnie przeniósł się do groty grzebalnej na Pustyni Libijskiej, gdzie w samotności zmagał się z wszelkimi pokusami. Po przekroczeniu Nilu osiedlił się w ruinach opustoszałego zameczku. Prowadzone przez niego życie dało mu rozgłos i w krótkim czasie zaczęli do niego przybywać uczniowie, których zdecydował się dopiero przyjąć w 305 r. W 311 roku odwiedza Aleksandrię i w rok później przenosi swoją pustelnię w okolice Morza Czerwonego. Nie zrywa jednak całkowicie kontaktu z ludźmi. Mając już 100 lat, przepowiada datę swojej śmierci. Umiera 17 stycznia 356 roku. Jego życzeniem było, aby nie znano miejsca jego pochówku. Prawdopodobnie odnalezione za czasów Justyniana jego relikwie przeniesiono najpierw do Aleksandrii, następnie do Konstantynopola i w końcu do południowej Francji (koniec XI wieku).

Przysłowie: "Na święty Antoni bydło się gzi i goni. Żytko na Antoni kwiat najtęższy goni,a w górach na Wita dopiero zakwita"

Kolor: szary

Kamień: labradoryt