Rodzaj: imię żeńskie

Wartość numerologiczna: 8 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Imię łacińskie wywodzące się z nomen gentilicium Julia, które Liwiusz wyprowadza od imienia syna Eneasza, Jula, rzekomego założyciela tego rodu. Niektórzy uczeni uważają je za imię celtyckie. W rodzinach cesarskich w Rzymie imię to występowało dość często tak w formie żeńskiej jak i męskiej. W Polsce imię Julia występuje od XVIII wieku pod wpływem literatury. Pewien wpływ wywarła tu "Nowa Heloiza" Rousseau, a także "Romeo i Julia" Szekspira (na scenie polskiej w 1799 roku). Formy zdrobniałe: Julcia, Julka. ¦więtych i błogosławionych jest około 12.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Julia to kobieta miła, dobra i bardzo kulturalna. Najczęściej wyróżnia się w swoim zawodzie. Ze względu na swój talent ma szansę stać się dobrą i sławną aktorką. Bywa, że jest odbierana jako osoba żądna władzy. Potrafi samodzielnie prowadzić duże interesy i osiągać niemałe wyniki. Julia zawsze wszystko dokładnie analizuje. Lubi dobrze wyglądać, dba o swój ubiór, który często jest ekstrawagancki.

Patron: JULIA BILLIART Urodziła się 12 lipca 1751 roku w Cuvilly, w Pikardii (Francja). Gdy miała szesnaście lat, rodzice, którzy posiadali trochę ziemi i prowadzili interes handlowy, popadli w kłopoty materialne, co zmusiło Julię do podjęcia pracy na roli. Nieco później wskutek paraliżu została przykuta na długie lata do łoża boleści. Miała wówczas 31 lat. W roku 1789 przeniosła się do Amiens, następnie zaś do Bettencour. Tam poznała księdza Varin, który dostrzegł w niej szczególne uzdolnienia do pracy katechetycznej. W roku 1803 powróciła do Amiens i za jego namową założyła sierociniec. Zjednała sobie współpracownice i rok później złożyła wraz nimi ślub czystości. Odtąd zaczęły się nazywać siostrami od Najświętszej Panny (Notre-Dame). W 1804 r. w czasie nowenny do Najświętszego Serca Jezusowego poczuła się uzdrowioną. Wkrótce potem objęła rządy nad rozrastającą się społecznością zakonną, dla której ks. Varin zredagował regułę. Niestety, rychło doszło do nieporozumień z biskupem Amiens, który w końcu polecił nowemu zgromadzeniu opuścić diecezję. Gościnę znalazło ono wówczas w Namur. Tam to Julia udarowana łaskami mistycznymi, zmarła 8 kwietnia 1816 r.

Przysłowie: "Julia kocha aż do grobu. Gdy ma dwóch, to kocha obu"

Kolor: szary

Kamień: kwarc dymny