Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 6 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię pochodzenia aramejskiego, genetycznie patronimikum (nazwisko odojcowskie) Bar-Tholomai, "syn Tolmy" lub "syn oracza". Jeśli identyfikacja Natanaela i Bartłomieja jest słuszna, to można przyjąć, że jego pełne imię brzmiało Natanael bar-Tholomai. W chrześcijaństwie znane jest od początku w formie Bartholomaeus, z której wywodzi się staropolski Bartłomiej. W średniowieczu było ono w Polsce bardzo popularne, jak imiona apostołów. Było identyfikowane z pospolitym wyrazem bartodziej (wyrabiacz barci). W użyciu była forma pełna, jak i liczne spieszczenia: Bartek, Barto, Bartel, Bart, Bartol, Bartoń, Bartosz (np. Bartosz Głowacki ? kosynier; Bartosz Paprocki 1543-1614). Z imieniem tym łączy się wiele np. : Powiedział nam Bartek, że dziś tłusty czwartek, a Bartkowa uwierzyła, dobrych pączków nasmażyła itp. Z literatury znamy młynarza Bartłomieja z "Krakowiaków i górali", a takżr Bartka z opowiadania Sienkiewicza "Bartek zwycięzca". ¦więtych o tym imieniu w wykazach hagiograficznych jest około 30, my zajmiemy się jednak najważniejszym, od którego wszyscy inni wzięli swe imię.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

To niezwykły mężczyzna, który jest godny zaufania. Jest dobry, uczciwy. W śród ludzi jest szanowany za swoja pracowitość. Ceni sobie domowe ognisko i rodzinę.

Patron: BARTŁOMIEJ, APOSTOŁ Nowy Testament przekazuje nam właściwie samo tylko imię, które znajduje się na czterech listach kolegium apostolskiego. Czwarty ewangelista opowiada o wczesnym powołaniu Natanaela pochodzącego z Kany. Gdy Filip, co dopiero sam powołany i pełen świeżego entuzjazmu, powiedział do tegoż właśnie Natanaela: "Znaleźliśmy tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy", Natanael okazał wyraźny sceptycyzm. Mimo to Chrystus wystawił mu przy pierwszym spotkaniu wspaniałą opinię: "To prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu". Przekonawszy się, że Nazaretańczyk zna także tajniki jego serca, Natanael nie zwleka teraz z wyznaniem swej spontanicznej wiary. Jest najwidoczniej człowiekiem otwartym, prostolinijnym i wielkodusznym. Widzimy go później, jak uczestniczy w cudownym połowie ryb na Jeziorze Tyberiadzkim. Ponieważ zaś na wspomnianych listach Bartłomiej pojawia się wespół z Filipem, łatwo przyjąć, iż jest on identyczny z Natanaelem. Takie też przeświadczenie upowszechniło się w Kościele. Jeśli jednak łatwo przyjąć to upowszechnione zdanie o tożsamości Bartłomieja i Natanaela, to znacznie trudniej wyrobić sobie jakiekolwiek pojęcie o losie apostoła po Zesłaniu Ducha ¦więtego. Sugestie apokryfów i ułamkowe relacje pierwszych historyków Kościoła tak są rozbieżne i mało precyzyjne, że o pole misyjnej pracy trudno nawet pytać. W tej Bartłomiej owej geografii zorientować się naprawdę nie sposób. Ale jakby relacji było za mało, nawet Talmud miał tu coś do powiedzenia i wchłonął w siebie legendarne opowiadanie o Bartłomieju. Jeszcze mniej jasne są różne legendy o relikwiach apostoła. Grzegorz z Tours ( + 594) utrzymywał, że je przewieziono na wyspę Lipari (niedaleko Sycylii), skąd później w obawie przed Saracenami wywieziono je do Benewentu, stamtąd zaś w r. 1000 do Rzymu. W związku z tą ostatnią translacją Wieczne Miasto obchodziło pamiątkę apostoła w dniu 25 sierpnia, natomiast w dawnych kodeksach hieronimiańskich wyznaczono ją albo na tę datę, albo też na dzień poprzedni 24 VIII. Grecy znów czczą Bartłomieja 11 lub 13 czerwca, a Koptowie i Ormianie 28 sierpnia, 15 października i 8 grudnia. Dzięki legendzie, która utrzymywała, że Bartłomiejowi na żywo zdzierano skórę, został on patronem rzeźników, garbarzy i introligatorów. Kult apostoła był w średniowieczu powszechny. Do Polski jego kult dotarł około roku 1000.

Przysłowie: "Bartłomiej zwiastuje, jaka jesień następuje,i czy w przyszłym latku dożyjesz dostatku"

Kolor: żółty

Kamień: cytryn