Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 5 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Imię pochodzenia łacińskiego Benedicłus i Benedicta. Formalnie biorąc są to imiesłowy przeszłe od czasownika benedicere "dobrze mówić o kimś (później) dobrze życzyć komuś", a benedicłus to "taki, któremu dobrze życzono, którego błogosławiono". Być może łac. Benedictus jako imię było przekładem greckiego Eulogios. Do Polski imię przyszło wraz z chrześcijaństwem, zapewne w związku z benedyktynami. W źródłach spotykamy je od r. 1187. O silnym zakorzenieniu się Benedykta na gruncie polskim świadczą liczne formy pochodne (zdrobnienia i skrócenia), jak Bieniasz (1327 r.), Bieniaszek (1392 r.), Bieniek, Bieniesz, Bienisz, Bienik, Bień, z których wiele stało się następnie nazwiskami. Również nazwiska: Bieniewski, Bieniowski, Bienisz, Bieńkosz, Bieńkowski, Bienięda, Bieniędzki wywodzą się od zdrobniałych form tego imienia. W okresie średniowiecznym niektóre zdrobnienia imienia Benedykt mieszały się ze zdrobnieniami od imion Beni-jamin (dziś Beniamin) i Beno. Imię żeńskie Benedykta, spotykane od r. 1265, częste było u mniszek. Dziś forma podstawowa brzmi Benedykt, a zdrobnienia Benek. Benuś itp. zawsze z twardym b. Przywrócenie twardości nastąpiło niewątpliwie pod wpływem łaciny, co z kolei spowodowało zerwanie poczucia związku z licznymi, jak to wspomnieliśmy, staropolskimi derywatami. Żeńskie imię Benedykta dziś prawie nie używane. Znane, zwłaszcza z Polski południowej, nazwisko Benesz wywodzi się z formy czeskiej analogicznej do staropolskiego Bieniesz. ¦więci i błogosławieni, którzy w wykazach hagiograficznycfc występują pod tym imieniem, tworzą w nich dużą, ponad pięćdziesięcioosobową gromadę.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Osoba o tym imieniu jest mało towarzyska, nie lubi stałych związków, w życiu małżeńskim jest skomplikowany, ale jeżeli zdarzy się , że zostanie ojcem , to jest bardzo troskliwym rodzicem. Posiada bardzo zmienny charakter. Ma szczęście do łatwego zdobywania pieniędzy, lubi wystawne jedzenie i ekstrawaganckie ubiory. Przestrzega zasad etycznych, ale jest wolnomyślicielem.

Patron: BENEDYKT Z NURSJI Urodził się około roku 480. Był synem średnio zamożnego właściciela ziemskiego z okolic Nursji (dziś Norcia, Włochy). Wysłany na naukę do Rzymu, rychło zraził się obyczajami tamtejszej młodzieży i wkrótce porzucił miasto. Ale nie był człowiekiem pozbawionym wykształcenia. Wyniósł z sobą orientację we wszystkich podstawowych gałęziach ówczesnej wiedzy oraz nieco głębszą znajomość prawa rzymskiego. Najpierw usunął się w góry Prenestini, gdzie osiadł w przysiółku Enfide (dziś Affile, 50 km od Rzymu) przy kościółku ¦w. Piotra i Pawła. Może zdobył am jakieś wykształcenie kościelne. Gdy z czasem stał się w okolicy popularny, schronił się w góry, a przyjąwszy z rąk jakiegoś micha habit, zamieszkał w grocie na zboczu doliny Anio, nieopodal ruin cesarskiej willi Sulacus (Subiaco). Tam trzy lata trwał w zupełnym odosobnieniu, póki nie odkryli go górale wypasający kozy. Z czasem dowiedzieli się o nim także mnisi z podupadłych klasztorów i inni adepci życia doskonalszego. ¦ciągnąwszy doń, utworzyli pod jego kierunkiem dwanaście małych klasztorów po dwunastu uczniów w każdym. Po pewnym czasie wraz z grupą mnichów przenosi się do ruiny dawnej forteczki na Monte Cassino. Redagowana przez niego Requita pozwala określić samego Benedykta. I Jest człowiekiem spokojnym i poważnym. Ceni umiar, ład i porządek. Działa refleksyjnie i z rozwagą. Tchnie pewnym autorytetem , ale tę właściwość miarkuje zarazem doskonała dyskrecja i delikatna dobroć. Najwidoczniej jest wyrozumiały i niemal z sympatią odnosi się do ludzkich słabostek. Takim był niewątpliwie w ostatnim okresie swego życia. Takim też widzimy go przy śmierci Przeczuwając ją, każe się zaprowadzić do oratorium, gdzie przyjmuje Eucharystię, a potem wsparty na ramionachbraci, na stojąco przeżywa ostatnie chwile agonii. Zmarł 21 marca 547 roku. Pochowano go w oratorium św. Jana Chrzciciela, gdzie spoczywała już jego siostra. Z uwagi na powtarzające się raz po raz napady i zniszczenia ciało przeniesiono później w inne miejsce, a pod koniec VII lub na samym początku VIII stulecia wywieziono do Francji (Fleury). W 1964 r. Paweł VI z okazji poświęcenia odbudowanej bazyliki na Monte Cassino ogłosił Benedykta głównym patronem Europy. Wspomnienie, które do niedawna obchodzono u nas 21 marca, w nowym kalendarzu liturgicznym umieszczono 11 lipca.

Przysłowie: "Benedykt w pole z grochem, Wojciech z owsem jedzie,Marek ze lnem, a Filip tatarkę wywiedzie"

Kolor: brązowy

Kamień: jaspis