Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 4 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to bardzo popularne imię pochodzenia słowiańskiego, zawierające w członie pierwszym element woj- wojownik, a w drugim -ciech, ten sam, co i w wyrazach: po-ciecha, u-ciecha. Obok formy Wojciech w użyciu była też forma Wociech. Imię poświadczone jest od wieku XII w formach: Wojciech, Wojciesz, Wojcieszko, Wójcik, Wojech, Wojek, Wojtasz, Wojtaszek, Woś, Wosiek. Formy typu: Wojciesz, Wojciej powstały na zasadzie analogii do imion spieszczonych przy pomocy sufiksu -sz, -ej, chociaż -ch w formie podstawowej nie jest sufiksem, lecz należy do rdzenia -ciech. Dziś obok formy urzędowej Wojciech w użyciu są: Wojtek, Wojtuś, Wojtul, Wojtulek, Wojtasz, Wojtas. Żeńska forma imienia ? Wojciecha poświadczona jest od w. XII.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Wojciech to mężczyzna energiczny, zaradny i pracowity. Ma szansę osiągnąć duży sukces w pracy i nauce. Wszystko dokładnie analizuje, ma predyspozycje by zostać uczonym. Czasem kieruje się intuicją, która raczej go nie zawodzi. Do ludzi jest nieco nieufny, dlatego też unika niepotrzebnych rozczarowań w życiu. Wcześnie zakłada rodzinę, kocha żonę i lubi dzieci. Jest szanowany i doceniany przez otoczenie, ponieważ jest człowiekiem prawym.

Patron: ¦WIĘTY WOJCIECH Męczennik, patron Polski, jest jedynym świętym tego imienia. Urodził się około 956 r. w czeskich Libicach, w możnej rodzinie Sławnikowiców. Kształcił się w Magdeburgu pod opieką tamtejszego arcybiskupa, Adalberta. Potem przebywał w otoczeniu pierwszego biskupa Pragi, Dytmara. W r. 982 był świadkiem jego przedśmiertnego kajania się z zaniedbań i grzechów. W rok później otrzymał sakrę i został jego następcą. Stanowisko okazało się nad wyraz trudne. Nie mogąc się uporać z przeciwnościami, udał się Wojciech po radę do Rzymu. Odwiedził też wówczas sędziwego ascetę, św. Nila. Potem osiadł u św. Bonifacego na Awentynie i przyjął habit benedyktyński, podczas gdy w rządach diecezją zastępował go Falkold, biskup miśnieński. Gdy ten umarł, Czesi zażądali jego powrotu. Przychylając się do życzenia papieża, wiosną 992 r. wrócił Wojciech do Pragi i zajął się gorliwie sprawami kościelnymi w Czechach. Stosunki wewnętrzne nie poprawiły się i biskup znajdował się nadal w orbicie ścierających się ze sobą rywalizacji rodowych. Oliwy do ognia dodało zajście z naruszeniem azylu kościelnego. Biskup stanął mianowicie w obronie kobiety, która chciała z niego skorzystać. Zawsze prostolinijny, zaprotestował energicznie, gdy zaś nie znalazł posłuchu, po raz drugi opuścił Pragę i udał się do Rzymu (995). Wkrótce potem zniszczono jego rodzinne Libice i wymordowano mu braci. W tej sytuacji o rychłym powrocie marzyć nie mógł. Toteż zetknąwszy się w Italii z Ottonem III, zaczął snuć plany działalności misyjnej, do której zachęcał go cesarz. Odwiedził jeszcze groby świętych we Fleury, Saint-Denis i Tours, potem z myślą o realizacji misyjnych zamiarów ruszył do Polski. Wiosną wyruszył łodzią do Gdańska, a stamtąd w stronę ujścia Pregoły do Prus. Nie został gościnnie przyjęty. Wyprawa nie została należycie przygotowana, a pogańscy Prusowie okazali mu wręcz wrogość. Mimo to, nie zdając sobie sprawy z niebezpieczeństwa, próbował apostołować. Gorliwe próby zakończyły się tragicznie. Napadnięty w pobliżu miejscowości, której nie jesteśmy w stanie zidentyfikować (Tękity, Truso?), padł przeszyty strzałami; potem odcięto mu głowę i wbito na pal. Był 23 kwietnia 997 r. Chrobry niebawem wykupił ciało męczennika i z honorami pochował w Gnieźnie.

Przysłowie: "Na świętego Wojciecha kończy się krów uciecha

Kolor: czerwony

Kamień: karneol