Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 5 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię, którego pochodzenie nie zostało dostatecznie wyjaśnione. Poszechnie łączy się je łacińskim rzeczownikiem ignis, is-ogień. U pisarzy starożytnych (np. Pliniusza) występuje w postaci Egnatius, jednak trudno ustalić, czy to jest to samo, co Ignatius. Nie można też wykluczyć jego etruskiego pochodzenia. Wiele imion łacińskich miało właśnie takie pochodzenie (szczególnie imiona stare). W POlsce imię jest poświadczone od 1399 r. w formach: Ignat, Jignat, Inac, Jinac, Hihnat, Inat, Hinat, Hinac, Huhnat. Zdrobnienia: Ignatko, Jignatko (Hihnatek), Hibnatko, Inatek, Inatko, Hinatek, Hinatko. W XVI wieku jezuici przynieśli ze sobą kult ¦w. Ignacegogo Loyoli, w związku z tym imię Ignacy stało się bardziej popularne, zwłaszcza wśród szlachty, która kształciła się w szkołach jezuickich. Imię to przetłumaczono na język polski: Żegota. Formy Żegota używano jeszcze w XIX w. i na początku XX w. Obecnie forma Żegota nie występuje. U Słowian południowych istniały jeszcze inne tłumaczenia: Ognjan (bułg.), Ognjen, Vatroslav (sch), Ognjeslav (słoweński). Spieszczeniem od Ignacego jest Ignaś. Od formy Żegota pochodzi nazwa wsi Żegocina.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Ignacy to człowiek sprawiedliwy, ambitny, uczuciowy, o stałym charakterze. Dba o swoje dobre imię, jest wytrwały w swoich postanowieniach. Osiąga duże sukcesy w nauce, a także w zawodzie, który wykonuje. Ludziom chętnie udziela pomocy i jest dla nich wzorem do naśladowania. Nie jest człowiekiem ani zazdrosnym, ani złośliwym, jest również osobą spokojną i opanowaną. Jest bardzo gościnny, zawsze z radością przyjmuje gości.

Patron: IGNACY LOYOLA Urodził się w r. 1491 na zamku Loyola, w kraju Basków jako trzynaste dziecko rycerskiego, dość zamożnego rodu. Wychowywał się w domu, potem był w Arevalo paziem Juana Valasqueza, ministra skarbu królów hiszpańskich. Niewątpliwie z dworem tego możnego pana podróżował po całym kraju. Po jego śmierci przeszedł na służbę wicekróla Nawarry, stąd to w czasie walk hiszpańsko-francuskich znalazł się w oblężonej Pampelunie. Zraniony poważnie w prawą nogę (20 maja 1521 r.) przeniesiony został do rodzinnego zamku i przechodził tam długi okres rekonwalscencji. Na ten właśnie czas przypada jego "nawrócenie": decyzja porzucenia życia światowego, naznaczonego dotąd niejedną płochością oraz zwrot ku pobożności. Myślał o pielgrzymce do Ziemi ¦więtej. Najpierw jednak udał się do sławnego opactwa Montserrat, by oczyścić się z grzechów. Miał stamtąd podążyć do barcelońskiego portu, ale dla niewiadomych bliżej przyczyn zatrzymał się nie opodal w miasteczku Manreza. Spędził tam jedenaście miesiący, trwając na przemian w stanach ostrych skrupułów, pokus, uniesień i nawiedzeń. W r. 1523 pojechał wreszcie do Rzymu, stamtąd zaś przez Wenecję do Ziemi ¦więtej. Chciał tam pozostać na stałe, ale zniewolony rozkazem papieskiego legata wrócił do kraju i w Barcelonie mimo swych trzydziestu trzech lat zasiadł na ławie szkolnej, by uczyć się łaciny. Następnie udał się do Alkali i Salamanki, gdzie słuchał wykładów filozofii. Przy okazji doznał niejednej przykrości. Ucierpiały także na tym jego studia. By temu zaradzić Inigo przeniósł się do Paryża, gdzie kontynuował studia humanistyczne i słuchał wykładów teologii (1528-1535). Utrzymywał się z jałmużn. Ignacy prywatnie ukończył teologię i 24 czerwca przyjął święcenia kapłańskie. Podobnie postąpili jego towarzysze. Od 1540 r. stale przebywał w Rzymie. Organizował więc zajęcia i studia, pilnował nowych fundacji, troszczył się o formowanie młodzieży. W samym Rzymie stworzył ośrodek apostolskiego promieniowania, przestrzegał także przed przesadą i bronił zakonu przed atakami z zewnątrz. Trudy i przeżycia osłabiły doszczętnie od dawna schorowany organizm. Zmarł 31 lipca 1556 roku.

Przysłowie: "Najmilszy i drogi Ignacy pomoże ci przy każdej pracy"

Kolor: grafitowy

Kamień: opal