Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 3 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jedno z bardziej popularnych imion w Polsce, zapewne wywodzi się od łacińskiej formy imienia Hiacynt (Hiacyntus). Pierwszym etapem spolszczenia imienia była forma Jacenty, która powstała w wyniku przyswajania łacińskich imion na -us (-ius), np. Ignacy: Ignatius, Jacenty: Hiacyntus itp. Forma Jacenty utrzymała się do w. XX. Dziś jeszcze występuje u pokolenia najstarszego, szczególnie w gwarach. Imię Jacek próbowano też tłumaczyć jako polską formę imienia Jakub, występującą obok form: Jaksza, Jaksa i in. Z czasów średniowiecznych wywodzi się powiedzenie związane z kultem św. Jacka: św. Jacku z pierogami. Dzisiaj to imię występuje bardzo często. Formy spieszczone to Jacuś, Jac, a także wśród studentów Dżek pod wpływem angielskim.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Jacek jest osobą niesamowicie twórczą, ma szansę osiągnąć sukces w twórczości literackiej czy też scenicznej. Niezależny, pewny siebie, energiczny, wybuchowy oraz drobnostkowy. Dość często wchodzi w konflikt z otoczeniem, ponieważ uważa się za autorytet w każdej sprawie. Lubi towarzystwo, podróże, modny ubiór, a także jadanie w luksusowych restauracjach. Nie troszczy się o dom i rodzinę, jest człowiekiem niestałym w uczuciach, który często zmienia kobiety i pragnie im imponować. Jacek jest zmienny, idzie w tym kierunku, gdzie zawieją pomyślne wiatry.

Patron: ¦WIĘTY JACEK który jako jedyny z kanonizowanych nosił u nas to imię. Był wielkim apostołem i misjonarzem, reprezentującym godnie pierwszą generację dominikanów polskich. Mówimy: u nas, ponieważ na Zachodzie znany jest pod imieniem Hiacynt. Niestety dane, które o nim posiadamy, są skąpe. Nie można nawet podać daty i miejsca urodzenia. Jako prawdopodobna jest data krótko przed rokiem 1200, a miejsce Kamień ¦ląski na Opolszczyźnie. Prawdopodobnie biskup krakowski, Iwon Odrowąż zabrał Jacka do Italii lub wysłał go tam na studia (1220-21). Jacek jednak nie przebywał tam długo. ¬ródła odnotowują niebawem jego obecność w Kijowie, gdzie pracował prawdopodobnie przez cztery lata (1228-1232?) oraz w Gdańsku i Prusach (1236-1238?). Były to akcje na wskroś misyjne, tak charakterystyczne dla pierwszego okresu dominikanów polskich, nawiązujące może do nie spełnionych marzeń ich założyciela. Ostatni etap swego pracowitego życia Jacek spędził zapewne w Krakowie. Data śmierci ? 15 sierpnia 1257 r. ? jest niewątpliwa. Szczupłość danych do jego historii, jaką już wówczas odczuwano, sprzyjała temu, iż postać jego otoczona została wieńcem pięknych legend. W tym właśnie obramowaniu Jacek przeszedł do zwyczajów i przysłów ludowych, a także dość bogatej ikonografii. Wspomina się go w dniu 17 sierpnia.

Przysłowie: "Jeżeli na Jacka nie panuje plucha, to pewnie zima będzie sucha"

Kolor: morski

Kamień: szmaragd