Rodzaj: imię męskie
Wartość numerologiczna: 9 [wibracja liczby]
Pochodzenie:
Jest to imię biblijne wywodzące się z hebrajskiego Jaaqob ? niech Bóg strzeże. Warto dodać, że to samo imię odnaleziono w Mezopotamii w brzmieniu Ja-ah-qu-ub-el i na skarabeuszach egipskich Ja?qob-hr. Niewykluczone, że imię to w jakiś sposób łączy się z arabskim słowem jakub ?drozd skalny. Imię to znane jest w Polsce od w. XIII w formach: Jakub, Jakob, Jakow, Jakuw (ziemie wschodnie), Jekub, Jokob, Jokub, Jakusz, Jaksza, Jakosz, Jakuszek, Jakubek, Jakubko, Kusz, Kuszet, Kuba. Dziś obok formy urzędowej Jakub używa się formy Kuba i Kubuś. Od tego imienia pochodzi wiele polskich nazwisk, jak np. Jakubiec, Jakowiec, Jakubik, Kubik, Kubin, Kubiniec itd. Z imieniem tym wiąże się wiele polskich przysłów, z których najbardziej znane jest: Jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie.
Znaczenie i charakterystyka imienia:
Mężczyzna obdarzony imieniem Jakub jest energiczny, dobrze zorganizowany, potrafi wypracować sobie sposób postępowania oraz pracy. Dzięki tym cechom odnosi sukcesy i szybko zdobywa przyjaciół. Lubi towarzystwo, ma szacunek do rodziny, bardzo kocha żonę i jest jej wierny. Jakub to dobry gospodarz, znakomity mąż i ojciec. Troszczy się, aby jego dzieci były wykształcone i dba o dobre imię rodziny. Inteligentny, kulturalny, zawsze dobrze ubrany. Nie znosi kłamstwa, oszustwa, a także złego prowadzenia się. Ma duży szacunek do kobiet.
Patron: JAKUB STREPA (STRZEMIĘ) Nasz rodowity Jakub znany jest pod tym ostatnim zawołaniem, ale zdaje się, iż nie jest ono pierwotne: zapisane zostało dopiero w XVII stuleciu, prawdopodobnie pod wpływem panującej wówczas skłonności do nobilitowania dawnych świętych. Stąd też wątpliwe jest wyprowadzenie naszego Jakuba z jakiegoś rycerskiego rodu małopolskiego; równie dobrze mógł się wywodzić z rodziny mieszczańskiej, osiadłej we Włodzimierzu na Rusi. Kiedy przyszedł na świat, nie wiemy. Nie wiemy też niczego o jego młodości i wykształceniu. Na widowni dziejowej pojawia się dopiero jako gorliwy franciszkanin, zajęty pracą misjonarską. W latach 1385-1388 Jakub piastował urząd gwardiana we Lwowie, natomiast w r. 1391 był wikariuszem wspomnianego stowarzyszenia na Ruś i Mołdawię. Już te wzmianki świadczą o dużej roli, jaką w pracach misyjnych i duszpasterstwie odgrywał. Toteż nie dziwi nas fakt mianowania go w czerwcu 1391 r. arcybiskupem halickim. Przyjmując tę godność, nie zmienił Jakub ani swego trybu życia, ani zasadniczego charakteru swej pracy. Niezwykle ciężkie warunki, jakie panowały w diecezji po burzliwych rządach jego poprzednika, zwłaszcza zaś brak duchowieństwa i kościołów z katedralnym włącznie ? wszystko to sprawiło, iż jego biskupia działalność nie odbiegała od warunków ciężkiej orki misjonarskiej. Nie miał nawet prawdziwej siedziby, bo mieszkał zresztą po największej części w skromnym drewnianym domku we Lwowie, dokąd po jego śmierci przeniesiono stolicę metropolii (1412). Działał też jako doradca Władysława Jagiełły i mądry obywatel-przyjaciel miasta Lwowa, w którym uśmierzył przewlekłe spory. Zmarł 20 października 1409 r. Kult oddawany błogosławionemu zatwierdził w r. 1790 papież Pius VI. Pamiątkę obchodzono odtąd 1 czerwca. Relikwie po ostatniej wojnie złożono w katedrze tarnowskiej, a w r. 1966 przewieziono do Lubaczowa. Wspomnienie bł. Jakuba obchodzone jest obecnie w diecezjach polskich 21 października.
Przysłowie: "Gdy zbyt długo popatrzy na ciebie Kuba, to czeka cię pewna zguba"
Kolor: bordowy
Kamień: chryzopraz
|
|
