Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 7 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię biblijne z grupy hebrajskich imion teoforycznych zawierające element Jo- pochodzący ze skrócenia Jahveh, Jehovah ?Bóg. Imię Jan (Johhanan) znaczy: Bóg jest łaskawy. W Polsce imię jest znane od średniowiecza (1202 r.) poświadczone w dokumentach w formach: Jan, Jen, Joan, a także w skróceniach i spieszczeniach: Han, Hanek, Haniek, Hanisz, Hanus, Iwan, Iwasz, Janek, Janko, Janiec, Janik, Jano, Janusz, Jasz. Dzis w użyciu są formy Jan (urzędowa) i Janek, Jaś (potoczne) oraz gwarowe Janko, Jasiek, Jaśko, Jano, Janicek (góralskie). ¦więci i błogosławieni noszący imię Jan tworzą w wykazach hagiograficznych grupę najliczniejszą. Martyrologium rzymskie wymienia pięćdziesięciu siedmiu świętych i błogosławionych tego imienia, natomiast Bibliotheca Sanctorum zgromadziła ich aż dwustu dwudziestu.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Jan to osoba sprawiedliwa, dobra, bardzo pracowita. Szanuje kulturę, stare obyczaje oraz doświadczenia ludzi. Mówi się o nim, że jest złotą rączką i ze wszystkim sobie poradzi. ¦wietnie sprawdza się w roli wychowawcy czy pedagoga. Swoją naturą ujmuje ludzi, jest szczery, hojny, ceni domowe zacisze i spokój. Bardzo przywiązany do rodziny, kocha swoją żonę i dzieci, jako ojciec jest bardzo troskliwy, ale też preferuje twarde wychowanie. Bardzo lubi podróże, przyrodę, towarzystwo. Jan jest wielkim patriotą.

Patron: Był synem kapłana Zachariasza i jego żony, Elżbiety, która wywodziła się również z rodziny kapłańskiej. Zapowiedziany przez anioła, poczęty został mimo podeszłego wieku rodziców, uświęcony zaś w łonie matki w chwili, gdy odwiedziła ją NMP. Opowiada nam o tym wszystkim dość obszernie ewangelista Jezusowego dzieciństwa, Łukasz. Wiemy też od niego, że Jan urodził się w miasteczku położonym w górach Judei, które wedle przekazu z VI stulecia zwało się Ain-Karim (7,5 km na zachód od Jerozolimy). Stało się to na pół roku przed narodzeniem Chrystusa. Bardzo wcześnie ? może nawet w samym dzieciństwie ? Jan udał się na Pustynię Judzką. Gdy zetknął się tam z mieszkającymi w pobliżu Eseńczykami i ich gminą w Qumran? Jakkolwiek w nauczaniu istnieją pewne styczne, a kontakty osobiste nie byłyby wykluczone, sama przynależność Jana do społeczności qumrańskiej mało jest prawdopodobna. W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, a więc na przełomie 28/29 r. Jan usłyszał Boże wołanie, wzywające go do ogłoszenia nadchodzącego królestwa Bożego i udzielania chrztu pokuty. Czynił to w rozmaitych miejscach: na pustkowiu nad Jordanem, w Bretanii, w Anion niedaleko Salim. Stawił się przed nim sam Mesjasz, którego Jan nie chciał ochrzcić i którego dzięki objawieniu Bożemu wskazał ludowi jako Baranka Bożego. Uchodził za proroka. Jego nieugięty charakter przejawił się najmocniej u kresu życia. ¦więty za to, że nie ugiął się przed Herodem Antypasem, któremu wyrzucał jego kazirodcze małżeństwo, znosił trud więzienia w twierdzy Macherontu. Zginął na życzenie córki Herodiady, Salome, nie mając jeszcze czterdziestu lat. Uczniowie zabrali jego ciało i pochowali w jakimś miejscu, które znacznie później określano jako Sebastę w Samarii. Na jego wspomnienie wyznaczono wiele terminów. W Kościele zachodnim ostały się dwa: 24 czerwca jako wyjątkowy w kalendarzach dies natalis, tzn. nie dzień śmierci, ale urodzin; oraz 22 sierpnia ku wspomnieniu jego ścięcia. Ten ostatni nazwany został obecnie pamiątką jego męczeństwa.

Przysłowie: "Patrzaj, jak wiele imion masz z jednego Jana: Janusza i Hanusa, Iwana, Isztwana, Jonka, Jaśka, Jasinka, Jacha i Jasątko; jeden ród: wołek, ciołek, krówka i cielątko"

Kolor: biały

Kamień: opal