Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 11 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to dwuczłonowe imię germańskie, złożone z członów nord- "północny" (por. nazwa Normanowie) i -bert (beraht) ?sławny, znakomity. Całość można tłumaczyć: "sławny mąż z Północy". W Polsce imię jest poświadczone w formie Norbert od XV wieku. Dziś imię to bywa używane rzadko.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Norbert to znawca przyrody oraz natury ludzkiej. Może mieć wysokie wykształcenie biologiczne i być wykładowcą. Ma umiejętność mówienia i popularyzacji wiedzy. Jest inteligentny, kulturalny, żądnym wiedzy. Posiada ujmującą osobowość, jest przy tym elegancki i ma świetne poczucie humoru. Ludzie lubią jego towarzystwo, ponieważ zawsze potrafi bawić swoimi żartami. Norbert jest dobrym ojcem i mężem. Kocha tradycję oraz książki. Bardzo nie lubi obłudy, kłamstwa i nietolerancji.

Patron: ¦WIĘTY NORBERT Urodził się prawdopodobnie w r. 1082 w Xanten (Nadrenia), w rodzinie von Gennep. Przeznaczony do stanu duchownego rychło przyjął subdiakonat i kanonię w samym Xanten. Przez jakiś czas przebywał jednak na dworze arcybiskupa Kolonii, Fryderyka I, a następnie na dworze cesarza Henryka V. Nie przyjął jednak godności biskupa Cambrai, którą ofiarował mu Henryk V. W r. 1115, będąc w podróży, znalazł się w niebezpieczeństwie śmierci i poruszony tym przeżyciem schronił się do klasztoru w Siegburg. Oddawał się tam surowym pokutom i odmieniając obyczaje, zaczął prowadzić intensywne życie duchowne. Zdobywał sobie wiernych uczniów, kiedy zaczął pracować jako wędrowny kaznodzieja i przedsięwziął reformę kapituły w Xanten. Naraził się w ten sposób wielu osobom i ściągnął na siebie rozmaite oskarżenia. Zrażony nieco tymi niepowodzeniami zrezygnował ze swego beneficjum oraz majątku i boso wybrał się do Saint-Gilles, gdzie wówczas przebywał papież Gelazy II. Otrzymał od niego uprawnienie do głoszenia kazań w całym Kościele. Osiadł ze swymi uczniami w dolinie Premontre (1120), zakładając tam społeczność, która miała wyrosnąć w potężny zakon. Nie myślał z początku o zakonie, miał raczej przed oczyma ideał życia kanonickiego, ale po pewnym czasie przyjął regułę św. Augustyna, a na Boże Narodzenie 1121 r. złożył z towarzyszami śluby zakonne. Mimo to sam był nadal wędrownym kaznodzieją i przepowiadał słowo Boże w północnej Francji, Belgii i Niemczech. Równocześnie zdobywał uczniów takich jak Gotfryd z Cappenbergu. Wracając z Kolonii, przyjął ofiarowaną fundację i założył nowy ośrodek we Floreffe pod Namur. W r. 1121 pracował w Antwerpii. W r. 1126 dla obrony swego zgromadzenia wyprawił się do Rzymu. Nie przyjął wówczas biskupstwa w Wuerzburgu. Nieco później w czasie sejmu Rzeszy w Spirze przynaglono go do przyjęcia stolicy arcybiskupiej w Magdeburgu. Objąwszy ją, rozpoczął zaraz gorliwą działalność reformatorską i starania o przeszczepienie swego zgromadzenia na teren Niemiec wschodnich. Wzbudził w ten sposób niejeden sprzeciw i zdecydowaną opozycję. Doszło do tego, że wybuchły prawdziwe rozruchy, na skutek czego musiał na jakiś czas oddalić się z miasta. W r. 1132 raz jeszcze jeździł do Rzymu, tym razem w charakterze kanclerza Cesarstwa. Jako arcybiskup znalazł się także w orbicie spraw słowiańskich. Uważano go niemal za wroga. Zmarł 6 czerwca 1134 r.

Przysłowie: "Siej na świętego Norberta, będzie jęczmienia sterta"

Kolor: granatowy

Kamień: nefryt