Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 1 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

To dwie formy tego samego imienia germańskiego, pierwotnie złożonego z ans? "Bóg" i gär (ger) ? "włócznia". Zatem Ansgar można rozumieć jako (posiadający) włócznię Ansa (Ansowie, czyli Asowie w mitologii germańskiej to bogowie z rodu Odyna, zwani Filarami świata). Ans zmieniło się regularnie w języku staroangielskim i w językach skandynawskich w As, a potem w Os (stąd Oskar), a gär/ger (w zależności od dialektu) rozwinęło się w językach skandynawskich w kar. Z tego wszystkiego wynika, że imię to przejęliśmy do języka polskiego z anglosaskiego, albo, co prawdopodobniejsze, z języków skandynawskich, najprawdopodobniej z języka szwedzkiego. W Polsce dawnej tego imienia nie spotykamy, natomiast znamy je z XIX i XX w. (np. Oskar Kolberg, Oskar Awejde, Oskar Lange). Wymienione osoby pochodziły z rodzin świeżo spolonizowanych. ¦więty, który nosił to imię (w źródłach i literaturze występuje ono w rozmaitych formach: Anschariusz, Anscarius, Auschariusz, Auschaire, Ansgarius, itd.).

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Oskar to mężczyzna o prawym charakterze. Jest subtelny, szczery, sprawiedliwy i zawsze staje w obronie prawdy. Czasami sceptycznie ocenia życie oraz innych ludzi, przez co zyskuje nieprzyjaciół. Oskar jest domatorem, nie lubi też zmian miejsca zamieszkania czy miejsca pracy. Uwielbia przyrodę, lubi książki i muzykę.

Patron: ¦WIĘTY OSKAR Urodził się około r. 801, prawdopodobnie w pobliżu słynnego opactwa w Korbei (Corbie, w Pikardii). W nim też pobierał nauki, a następnie przywdział habit mnisi. Rychło został nauczycielem w szkole klasztornej. W r. 823 wysłano go na podobne stanowisko do Nowej Korbei (Korvey w Westfalii), Gdy książę duński Harald Klak przybył do cesarza z prośbą o pomoc i wyraził chęć przyjęcia chrztu, Oskar wyruszył z innymi do Danii, by głosić Ewangelię (827). Pozostał tam przez 18 miesięcy. Wrócił następnie na dwór Ludwika Pobożnego, który wysłał go niebawem w tym samym celu do Szwecji (830). Gdy w r. 831 na sejmie w Diedenhofen tworzono nowe biskupstwa w Niemczech, powołano go jako pierwszego na stolicę do Hamburga. Konsekrował Oskara biskup Metzu, a Grzegorz IV mianował go arcybiskupem oraz swym legatem na kraje północne. Po śmierci biskupa Bremy cesarz desygnował Oskara na tę stolicę, ale ponieważ wywołało to sprzeciw arcybiskupa Kolonii i papieża, objął ją dopiero w 858 r.; tymczasem pracował wytrwale nad ewangelizacją Danii i Szwecji, dokąd już to posyłał swych towarzyszy, Gautberta i Nitharda, już to zapuszczał się sam. W czasie pobytu w Szwecji w latach 852-853 pozyskał dla wiary króla Olafa i podjął próby wprowadzenia organizacji kościelnej. W r. 864 Mikołaj I wyłączył Bremę z metropolii kolońskiej i połączył w nową prowincję z Hamburgiem. Odtąd Oskar z Bremy kierował misją północną. Zmarł 2 lub 3 lutego 865 r., a wspomina się go pod dniem 3 lutego.

Kolor: beżowy

Kamień: sodalit