Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 1 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to jedno z najpopularniejszych imion w Polsce. Z punktu widzenia gramatycznego jest to dwuczłonowe złożenie. W członie pierwszym imienia występuje temat czasownikowy stani- od czasownika stać, a jako drugi człon użyty jest element ?sław. Formy skrócone i spieszczone to: Stanek, Stanisz, Stańko, Stach, Staszek, Stasio, Staś, Stachoń, Stanik. Poświadczone już w XI wieku. Obok formy męskiej znaczną popularnością cieszy się forma żeńska, od której formami spieszczonymi są: Stasik, Staszka, Stańka. Od imienia Stanisław pochodzą także nazwiska: Stanisław, Stanisławski, Stanek, Staneczek, Stańczyk, Stanisz, Staniszewski, Stańko, Stańkowski, Stach, Stachnik, Stachowiak, Stachowski, Stachura, Stachurski, Staszic, Stasicki, Staszewski, Staszkiewicz, Staszczak, Stasiniewicz, Stachiewicz, Stachowicz oraz nazwy miejscowe: Stanisławów, Stanisławice, Staniątki.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Stanisław to człowiek bardzo pracowity, lubiący pomagać i doradzać innym. Jest osobą, która ujmuje innych swoją osobowością. Ceni podróże, z których często ma zyski finansowe. Niezbyt szybko zakłada rodzinę, jest przeciętnym mężem, z kolei dzieci wychowuje według starej zasady ? uczy pracy i miłości. Stanisław może mieć zdolności literackie.

Patron: STANISŁAW KOSTKA Urodził się w Rostkowie pod Przasnyszem w końcu grudnia 1550 r. jako syn kasztelana zakroczymskiego, Jana Kostki i jego żony, Małgorzaty z Kryskich. Mając lat czternaście, wyprawiony został razem ze starszym bratem, Pawłem i pedagogiem Bilińskim do Wiednia. Uczęszczał tam do gimnazjum cesarskiego, prowadzonego przez jezuitów. Gdy w grudniu 1565 popadł w krótką, lecz niebezpieczną chorobę, rozkwit ten zaznaczył się wyraźnie doznaniami mistycznymi, związanymi z jego gorącym nabożeństwem do Matki Najświętszej. Odtąd zdecydowanie zmierzał do realizacji powołania zakonnego. Natrafił jednak na spore trudności ze strony rodziny. By ich uniknąć, w sierpniu 1567 r. uszedł tajemnie z Wiednia i dotarłszy pieszo do Bawarii, zgłosił się w Dylindze do św. Piotra Kanizego. Ten, licząc się jednak z dalszymi protestami rodziny, skierował obiecującego młodzieńca do Rzymu. Wreszcie w październiku tegoż roku Stanisław przyjęty został przez generała zakonu św. Franciszka Borgiasza do Towarzystwa Jezusowego. Przeżył to głęboko. Ale w rzymskim nowicjacie przy kościele św. Andrzeja na Kwirynale długo przebywać nie miał. Zachwyciwszy wszystkich swoją duchową dojrzałością i rozmodleniem, zapadł w sierpniu następnego roku na malarię i po kilku zaledwie dniach zmarł późnym wieczorem w wigilię Wniebowzięcia, jakby spiesząc się na tę uroczystość do nieba, do tej, którą przez całe życie gorąco czcił i kochał. Wspomina się go 18 września.

Przysłowie: "Na Stanisława Kostkę ujrzysz śniegu drobnostkę, a na Ofiarowanie przydadzą się sanie"

Kolor: różowy

Kamień: kwarc różowy