Rodzaj: imię żeńskie

Wartość numerologiczna: 9 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

To mitologiczne imię (córka Zeusa, żona Menelaosa) może pochodzić od greckiego hele ? blask, jasność lub helane ?pochodnia. Istnieje też inna teoria pochodzenia tego imienia. Może wywodzić się od słowa helene ?kosz trzcinowy. Co roku odbywały się tzw. helenoforie (helenophoria) czyli procesje z koszami trzcinowymi, w których panny na wydaniu niosły do świątyni Artemidy kołacze. Tak więc osoba Heleny może być "dorobionym" patronem tych procesji, a imię Helena może mieć związek etymologiczny z nazwą tych uroczystości. Imię to byłoby więc pewnego rodzaju eponimem. O tę mitologiczną Helenę miała się toczyć wojna trojańska (Homer "Iliada"). W chrześcijaństwie imię to znamy przede wszystkim stąd, że nosiła je matka cesarza Konstantyna Wielkiego. W Polsce jest popularne. Występuje już w XIII wieku. Książę Bolesław (kaliski i gnieźnieński) pojął za żonę księżniczkę węgierską (1256 r.), którą Polacy nazwali imieniem Helena. Imię poświadczone jest w formach: Helena (1279), Alena (1386), Elem (1265), Halena (1397), Helina (1406), Jolana (1265), Jelena (1319). Dawne zdrobnienia i skróty to Halżka, Helenka, Olechna, Oluchna, Alenka, Elenka, Halenka. Od tego też imienia zostało utworzone na terenie Polski imię Halina, które ma swoje miejsce w kalendarzu pod datą 1 lipca.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Helena to kobieta zdecydowana, energiczna, ambitna, o uzdolnieniach kierowniczych. Nie lubi kiedy to jej wydaje się polecenia i rozkazy. Zawsze postępuje szlachetnie, sprawiedliwie, jest osobą prostolinijną. Jest wrażliwa, lubi towarzystwo, szczególnie mężczyzn, jednak jest wierna swojemu ukochanemu. Niezbyt chętnie rodzi dzieci.

Patron: HELENA, CESARZOWA Urodziła się około 255 r. w Drepanon (Drepanum w Bitynii), które cesarz Konstantyn nazwał później Helenopolis ? tak chce większość; albo w Nisz (Naissus) nad Dunajem (w dzisiejszej Serbii) ? jak twierdzą inni. Była córką karczmarza. Cesarz Konstancjusz Chlorus pojął ją za żonę (może była tylko jego konkubiną). Po urodzeniu syna, Konstantyna, musiała usunąć się na ubocze (292), ponieważ Konstancjusz ze względów politycznych pojął za żonę Teodorę, krewną Maksymiliana Herkulesa. Kiedy Konstantyn został cesarzem (306), obsypał matkę zaszczytami, nadał jej tytuł Augusta i bił monety z jej wizerunkami. Prawdopodobnie pod wpływem syna przyjęła chrześcijaństwo. W każdym razie okazała się chrześcijanką pełną pobożności i wielkoduszności. Imię jej historia połączyła przede wszystkim z fundacją wielu kościołów Rzymu i Konstantynopola, zwłaszcza zaś z odbudową miejsc świętych na terenie Palestyny. Cesarzowa pod koniec życia odbyła do nich pielgrzymkę (324) i ufundowała bazyliki na Górze Oliwnej oraz w Betlejem. Później przypisywano jej jeszcze inne fundacje, przede wszystkim zaś odnalezienie drzewa Krzyża ¦w., ale opowiadanie o tych wydarzeniach ? pierwsze spotykamy u ¦w. Ambrożego ? krytyka historyczna odrzuca. Cesarzowa zmarła ok. 328 r. w Nikomedii. Ciało jej najpierw przeniesiono do Konstantynopola, a potem do Rzymu, gdzie cesarz ufundował dla niej wspaniałe mauzoleum przy via Lavicana Ostał się z niego piękny sarkofag, który oglądać można w Muzeum Watykańskim. Natomiast relikwie świętej znajdują się dziś w Rzymie (Ara Coeli), Paryżu (St-Leu) i opactwie S. Hautvillers (Altumvillare). Czczona jest 18 sierpnia.

Przysłowie: "W świętej Halszki dzionek nuci już skowronek"

Kolor: liliowy

Kamień: ametyst