Rodzaj: imię żeńskie
Wartość numerologiczna: 11 [wibracja liczby]
Pochodzenie:
To greckie imię żeńskie Eirene, przejęte do łaciny w formie Irena, gdy greckie ei wymawiano już jak i. Rosyjski odpowiednik Irina pochodzi z czasów jeszcze późniejszych, gdy greckie e wymawiano też jako i. Eirene była u Greków boginią pokoju. Jej posąg stał na agorze (rynku). Arystofanes (Pokój, wiersz 308) mówi o niej: "Największa z bogiń i lubiąca łozę winną". Imię tej bogini było metonimicznym użyciem wyrazu pospolitego eirene ?pokój. Nadawano je kobietom na cześć bogini Eirene albo dla uczczenia czy wymodlenia pokoju. Zdrobnienie Eirenis znamy jako imię pewnej hetery. Rzymianie tłumaczyli imię bogini Eirene jako Pax, natomiast jako imię własne przejęli formę grecką (zdaje się, że dopiero w czasach chrześcijańskich). Na Zachodzie imię to dawniej było rzadkie, podczas gdy cieszyło się popularnością na Wschodzie. W dawnej Polsce w ogóle nieznane, rozpowszechniło się dopiero w ostatnich dwustu latach. Dziś dosyć popularne z licznymi zdrobnieniami: Irka, Irenka, Ireczka, Irusia itp.
Znaczenie i charakterystyka imienia:
Irena to kobieta pogodna, gospodarna, kochająca rodzinę i ceniąca dom. Spontaniczna i uwielbiająca towarzystwo. Przez domowników jest osobą bardzo szanowaną, za swoją otwartość umysłu i doradzanie innym w potrzebie. Jest osobą religijną, mającą szczytne idee. Stara się być odpowiedzialna za swoją rodzinę oraz dom. Czasami marzy o podróżach, wysokich zaszczytach i władzy.
Patron: IRENA, CESARZOWA BIZANTYJSKA Urodziła się w Atenach w r. 752. Mając lat szesnaście, poślubiona została przez cesarza Leona IV. Po śmierci męża (780) objęła rządy jako regentka. W ich sprawowaniu rychło okazała dużą zręczność i stanowczość. W swej polityce dążyła konsekwentnie do zbliżenia z Zachodem i przezwyciężenia obrazoburstwa. W tym celu stopniowo przeprowadziła zmiany personalne i nawiązała kontakt z Rzymem papieży. Ciągłość rządów zapewniała sobie stanowczością i podstępem. Mimo to w r. 790 zmuszona była ustąpić na rzecz dorosłego syna, który wstąpił na tron jako Konstantyn VI. Przywołana w dwa lata później do współrządów, umiała odzyskać utraconą władzę, chcąc ją zaś ugruntować i zabezpieczyć, w r. 797 kazała oślepić syna. Konsekwentnie urzeczywistniała teraz swoje dawne plany. W r. 798 znów rozpoczęła układy z Zachodem, gdzie właśnie do znaczenia dochodził Karol Wielki. Powstał wówczas projekt małżeństwa cesarzowej z nim, zanim jednak układy uwieńczono jakimkolwiek trwałym osiągnięciem, nowy zamach stanu pozbawił Irenę władzy. Została usunięta najpierw na wyspę Prinkipo, później zaś na bardziej oddaloną wyspę Lesbos. Wkrótce potem 3 października 803 roku zmarła. Potomność prędko zapomniała o jej żądzy władzy i o bezwzględnych środkach, jakimi się przy niej utrzymywała. Hagiografowie uwypuklili przede wszystkim jej zalety W końcu Kościół grecki, wdzięczny za jej wysiłki około likwidacji obrazoburstwa, zaczął ją czcić jako świętą. W wielkich monastyrach bizantyjskich ciało jej wystawiono ku czci publicznej, jej imię zaś wpisano do synaksariów pod dniem 9 sierpnia.
Przysłowie: "Czy w grę wchodzi jakiś sport, Czy też upiec trzeba tort, Bezkonkurencyjna jest Irena. Z wszystkim radę sobie da, Zawsze dobry humor ma, Nie opuszcza też jej nigdy wena"
Kolor: beżowy
Kamień: piasek pustyni
|
|
