Rodzaj: imię żeńskie

Wartość numerologiczna: 6 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię wywodzące się z węgierskiej formy zdrobniałej imienia Kunegunda (węg. Kunegunt), zapożyczonego przez Węgrów od Niemców. W piśmiennictwie węgierskim występują formy: Kunegund, Kinga, Kynga, Kynka. W Polsce pierwsza nosiła je pochodząca z Węgier żona Bolesława Wstydliwego. Znana jest u nas niemal wyłącznie jako Kinga. Do dziś żywe są legendy o niej wśród górali pienińskich, spiskich i sądeckich. W W polskich źródłach poświadczone są formy: Kinga (1278), Kinka (1329). Formy spieszczone dziś używane to : Kinia, Kingusia, Kingusieńka.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Kinga to osoba o ogromnych uzdolnieniach praktycznych. ¦wietnie radzi sobie w biurze, fabryce i w domu. Osiąga znakomite wyniki w pracy, z kolei w domu jest dobrą żoną i wzorową matką. Kinga to kobieta powściągliwa i zdystansowana. Nie jest raczej osobą spontaniczną i nie pokazuje tego co czuje tak naprawdę wewnątrz. Kinga lubi wykwintny ubiór, podoba się jej wszystko co dodaje kobiecie uroku. Uwielbia otaczać się mężczyznami, których często intryguje jej tajemniczość.

Patron: KINGA, KSIĘŻNA KRAKOWSKA Nie znamy nawet daty jej urodzin. Przyjmowano na ogół rok 1224, ale ostatnio po uwzględnieniu okruchów wiadomości rocznikarskich, wysuwa się datę o dziesięć lat późniejszą (1234). Jakkolwiek by było, jest rzeczą niewątpliwą, iż wcześnie wciągnięto ją w dynastyczne plany węgierskich Arpadów i naszych Piastów. Już w r. 1239 została sprowadzona do Polski i zaręczona z małoletnim księciem sandomierskim, Bolesławem Wstydliwym, który w cztery lata później objął także władanie w Krakowie. Przeżyła wtedy napady tatarskie i walki o tron krakowski. Wtedy właśnie miała księżna przebywać m. in. w zameczku w Pieninach, o czym mówi Długosz i stara tradycja miejscowa. Tradycja przekazuje nam także przeświadczenie o tym, iż po powrocie z tułaczki do Nowego Korczyna ? tam bowiem po zniszczeniu Krakowa znajdował się tymczasowo dwór książęcy ? Kinga stoczyła walkę o zachowanie dziewictwa w małżeństwie: odniosła zwycięstwo, nakłaniając małżonka do wspólnego złożenia ślubu czystości. W świetle idei ascetycznych, żywych na ówczesnych dworach dzięki działalności franciszkańskiej, nie ma w tym nic nieprawdopodobnego. Łatwo także ? tym razem w świetle ówczesnych stosunków politycznych i gospodarczych ? założyć, iż następna legenda o Kindze, ta mianowicie, która mówi o odkryciu soli w Bochni, wiąże się ze sprowadzeniem do kraju górników węgierskich. W każdym razie w rządach krajem brała udział niepośledni. Toteż Bolesław Wstydliwy oddaje jej w r. 1252 w posiadanie Ziemię Sądecką. Tam to po następnym (1259/60) najeździe tatarskim Kinga tworzy główne dzieło swego życia, mianowicie zakłada starosądecki klasztor sióstr klarysek. Sprawa ta nie należała do najłatwiejszych, skoro po śmierci męża (1279) Leszek Czarny, jego następca na tronie krakowskim, okazał tej fundacji swą niechęć. Kinga była jednak równie wytrwała w przeprowadzeniu swych zamierzeń, co zręczna w pokonywaniu trudności. W 1280 roku fundacja starosądecka doszła do skutku, a w cztery lata później sprawy sporne między fundatorką a księciem zostały ostatecznie zażegnane. Nie wiadomo bliżej, kiedy Kinga sama została klaryską. ¬ródła mówią jednak, iż w r. 1289 złożyła uroczystą profesję. Prawdopodobnie nadal zajmowała się teraz sprawami majątkowymi klasztoru. Tradycja przypisuje jej ponadto wprowadzenie polskich kazań, pacierzy i pieśni do religijnych zwyczajów starosądeckich klarysek. Razem z siostrami w zimie 1287/88 Kinga przeżyła jeszcze jeden najazd Tatarów. Umarła po dłuższej chorobie w r. 1292, prawdopodobnie w dniu 24 lipca. Pobożność ludu, zwłaszcza Sądecczyzny, rychło otoczyła ją nimbem świętości i oplotła wieńcem pięknych legend. W zawody z Sądecczyzną poszli górnicy Bochni i Wieliczki.

Przysłowie: "Choć imię to z solą się kojarzy, Niejeden sobie marzy, Że Kinga mu użyczy Trochę słodyczy"

Kolor: zielony

Kamień: malachit