Rodzaj: imię żeńskie

Wartość numerologiczna: 7 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię łacińskie, wywodzące się z pierwotnego cognomen. Utworzone zostało na podstawie wyrazu pospolitego clarus, a, um ?sławny, -a. U Rzymian dla mężczyzn była forma Clarus, dla kobiet Clara. Cognomen to nosili ludzie zarówno wolni, jak wyzwoleńcy, a także niewolnicy. W Polsce imię to występuje tylko w formie żeńskiej od w. XIII (41265).

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Klara jest kobietą oszczędną, zaradną i gospodarną. Potrafi dobrze realizować swoje plany, lubi kierować innymi ludźmi, gdyż dzięki temu uzewnętrznia swoje ambicje. Uwielbia wygodę, jednak żyje raczej przeciętnie, ponieważ na przepych nie pozwala jej oszczędność. Jest dyplomatką, potrafi dogadać się z każdym, nawet osobą dla niej nieprzyjazną. Jest bardzo wrażliwa na ludzkie krzywdy. Kocha przyrodę, ceni spokój, porządek i ład. Klara jest dobrą żoną i matką.

Patron: KLARA Z ASYŻU Urodziła się w r. 1194 w rodzinie szlacheckiej. Gdy podrosła, rodzice dwukrotnie (1205 i 1210) starali się wydać ją za mąż. Nadaremnie. Poślubiła ubóstwo, które z taką pociągającą mocą głosił wówczas w Asyżu św. Franciszek. Urzeczona jego ideałami, Klara spotyka się z nim kilkakrotnie, wreszcie w r. 1212 przyjmuje z jego rąk habit zakonny. Osiada następnie u benedyktynek w niedalekiej Bastii, gdzie nachodzą ją krewni, zdecydowani odciągnąć ją od nowego sposobu życia. Franciszek sprowadza ją wtedy na powrót do Asyżu i umieszcza przy kościółku ¦w. Damiana. Niebawem przyłącza się do niej jej siostra, Agnieszka. W ten sposób powstaje zgromadzenie Pań Ubogich, zwane później drugim zakonem św. Franciszka lub krótko klaryskami. W r.1215 otrzymuje ono od Innocentego III "przywilej ubóstwa", a na mocy uchwał soboru laterańskiego IV przynaglone zostaje do przyjęcia reguły opartej całkowicie na regule św. Benedykta. Z tego samego powodu Klara zostaje ksienią (opatką) nowego zgromadzenia, co nie przeszkadza jej bynajmniej wcielać wiernie w życie franciszkańskiego ideału ubóstwa. Od samego zresztą początku realizuje nowy styl życia, który dzięki szczególnemu wzajemnemu zrozumieniu przejmuje od swego duchowego brata. Utrzymuje z nim nadal żywe kontakty. Gdy Franciszek obdarzony stygmatami, zapada na zdrowiu, Klara przyjmuje go u świętego Damiana i gości w celi zbudowanej dlań w ogrodzie. Na krótko przed śmiercią Franciszek śle do niej ostatnie orędzie, po jego zaś zgonie (1226) bracia przynoszą jego ciało do św. Damiana i święta po raz ostatni kontempluje jego stygmaty. Wkrótce potem zmuszona jest znowu bronić przed Grzegorzem IX przywileju ubóstwa. Od tego samego papieża (kiedyś kardynała Hugolina) uzyskuje także przywilej, mocą którego zakon powierzony zostaje opiece Braci Mniejszych. Za Innocentego IV raz jeszcze (1247) musi bronić swego zakonu. Jej wytrwałe działanie kończy się triumfem, ale odnosi to zwycięstwo dopiero na łożu śmierci. Stopniowo dokonuje się jej duchowy wzrost, który wiedzie ją ku szczytom mistyki franciszkańskiej. Podobnie jak Biedaczynę, ją także zdobi żarliwe nabożeństwo do Męki Pańskiej i Eucharystii. Siła tego nabożeństwa sprawia, iż w r. 1240 i 1241 Saraceni zmuszeni są odstąpić od obleganego Asyżu. Klara umiera 11 sierpnia 1253 r. Ciało jej przeniesione zostaje do kościoła św. Jerzego, potem (1260) do bazyliki zbudowanej pod jej wezwaniem, gdzie spoczywa po dzień dzisiejszy.

Przysłowie: "Oto zalety, co ma Klara: Nadzieja oraz w miłość wiara"

Kolor: łososiowy

Kamień: perła