Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 8 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Imię męskie pochodzenia germańskiego. Było to imię złożone. W części pierwszej występował temat na -n- rzeczownika bero, bern, średnio-wysoko-niem. ber "niedźwiedź", a w drugiej temat przymiotnika hart "mocny, potężny". Bern-hart to (wojownik) ,"o niedźwiedziej sile". Germanowie upowszechnili je w całej Europie Zachodniej, a do nas przyszło od Niemców i przyswojone zostało w postaci Biernat, Barnat, Birnat i Bernard, rzadziej Bernhard (raczej tylko w piśmie), aż wreszcie pod wpływem łaciny ustaliła się postać Bernard (cystersi). Postać Biernat najlepiej przyswojona, przetrwała długo, skoro jeszcze w XVI wieku nosił ją słynny Biernat z Lublina, a i dziś spotykamy nazwisko w tej właśnie postaci. Od starych, średniowiecznych form tego imienia wywodzą się dzisiejsze nazwiska Biernadzki, Biernacki, Biernatowicz i podobne. W średniowieczu dwukrotnie spotykamy imię żeńskie Biernata. Od zdrobnień Biernasz, Bernasz pochodzą nazwiska Biernaszkowski i Biernaszowski, posiadające dokumentację średniowieczną. Nowym imieniem, pierwotnie włoskim zdrobnieniem Bernarda jest Bernardyn. ¦więtych i błogosławionych o tym imieniu zebrano ponad czterdziestu, ale najbardziej znanych i otaczanych kultem jest tylko kilku.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Bernard to osoba silna psychicznie, uparta i niezależna. Nie lubi ustępować pola. Potrafi walczyć nawet w obronie przegranej sprawy. Od ludzi bierze to, co jest mu potrzebne i raczej nie ogląda się na czyjeś uczucia. Lubi kierować ludźmi, ale przysparza mu to wiele trudności.

Patron: BERNARD Z AOSTY Zwany Bernardem z Menthon, został w r. 1923 przez papieża Piusa XI, ogłoszony patronem górali alpejskich i alpinistów. Ale ten wielki papież, który przed swym pontyfikatem był nie tylko doskonałym alpinistą, ale także wnikliwym badaczem i historykim wyposażonym w subtelny zmysł krytyczny, zaznaczył od razu, że w dziejach Bernarda jest jeszcze wiele rzeczy niedostatecznie wyjaśnionych. Niektóre są już dziś oczywistsze. W ślad za sabaudzką tradycją rękopiśmienną utrzymywano, że Bernard pochodził z sabaudzkiego Menthon- Saint-Bernard, nad jeziorem Annecy. Tymczasem starsze przekazy hagiograficzne, reprezentujące tradycję włoską, pozwoliły ustalić, iż w rzeczywistości pochodził on z okręgu Aosty (płn. Włochy). Tam też był archidiakonem i rozwijał działalność charytatywną. Zwłaszcza koncentrował się na trosce około zaniedbanych górali oraz pielgrzymów i podróżnych, których wówczas napadali często madziarscy lub saraceńscy rozbójnicy. To właśnie Bernardowi zawdzięcza swe powstanie hospicjum na Montjoux (Mons Jovis), zwane dziś Wielkim ¦więtym Bernardem, a może także hospicjum na Collonne-Joux (Columna Jovis, dziś Mały ¦więty Bernard); powstanie tego ostatniego nie jest jeszcze dostatecznie wyjaśnione. Jedno i drugie obsługiwane jest przez kanoników reguły św. Augustyna (Congregatio ss. Nicolai et Bernardi Montis Iovis). Było to zapewne zrazu na wpół świeckie bractwo, które z czasem przyjęło statuty kanonickie, w wieku XVII zaś dołączyło do kanoników laterańskich. Po dziś dzień stanowi jedną federację zakonną. Bernard zmarł w 1081 r. w Nowarze (płn.-wsch. Piemont, Włochy). Pamiątkę obchodziło się w różnych dniach (16 maja, 1 listopada), obecnie jednak w dniu 15 czerwca, który ma za sobą najlepsze świadectwa.

Przysłowie: "Gdy na św. Bernarda ziemia twarda, zima będzie harda."

Kolor: brązowy

Kamień: agat