Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 3 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Wywodzi się ono z języka łacińskiego od imienia Florus. Utworzone zostało za pomocą sufiksa -ianus tworzącego m. in. cognomina. Zatem Florianus to pierwotnie "należący do Florusa". Imię Florus jest z gramatycznego punktu widzenia przymiotnikiem (użytym w funkcji nazwy własnej) florus, flora, florum najpierw oznaczającym kolor "płowy", a później "kwitnący". Na gruncie polskim imię to uległo zagadkowemu przeobrażeniu. Już w XIII wieku obok normalnej w zapisach formy Florianus pojawia się wtórnie zlatynizowana polska forma Tuorian(us), Tworian(us). W wieku XIV (1377, 1385) potwierdzona jest też polska forma niezlatynizowana Tworsian, Tworzian. Obok formy Tworzyjan była też w Polsce w użyciu forma skrócona Tworek, która pełniła funkcję imienia samodzielnego. Ta zdrobniała forma poświadczona jest od wieku XV. Od niej to utworzono przymiotnik dzierżawczy tworkowy, tworkowa, tworkowo leżący u podstaw nazw miejscowych Tworków, Tworkowo czy Tworki. Obok męskiej formy imienia istnieje też forma żeńska Floriana. W polskich zabytkach piśmiennictwa potwierdzona jest krótka (zdrobniała) forma imienia żeńskiego Florka. Imię to stosunkowo rzadko pojawia się w martyrologiach i innych wykazach hagiograficznych. Za najlepiej rozpoznanego może uchodzić ten Florian, którego kult rozprzestrzenił się po całej środkowej Europie i który czczony jest do dnia dzisiejszego, a u nas znany przede wszystkim jako patron straży pożarnych oraz hutników.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Florian jest osobą twórczą, sprawiedliwą oraz nerwową. Kiedy coś idzie nie po jego myśli potrafi być wybuchowy, przykry i dokuczliwy dla swojego otoczenia. Florian to osoba, która lubi doradzać innym, pomimo tego, że sam często źle postępuje. Jest mało oszczędny. Niewiele czasu i pieniędzy poświęca swojej żonie oraz dzieciom, często ma kochankę. Jest osobą wygodną, lubi bogate przyjęcia, nie prowadzi się dobrze. Kiedy wreszcie trafi na odpowiednią partnerkę, mogą stworzyć zgraną parę.

Patron: FLORIAN Z LAURIACUM Florian był urzędnikiem cesarskim w pogranicznej prowincji Noricum. Gdy dotarły tam rozporządzenia Dioklecjana i gdy spełniając je, zaczęto prześladować chrześcijan, Florian udał się do nich, aby ich wspomóc i pokrzepić. Czynił to zdaje się zupełnie jawnie, toteż rychło dowiedział się o tym prefekt Akwilinus, gorliwy wykonawca cesarskich dekretów. Bez zwłoki kazał on aresztować Floriana, a potem z zawieszonym u szyi kamieniem strącić z mostu do rzeki Enns. Stało się to według wszelkiego prawdopodobieństwa w dniu 4 maja 304 roku. Ciało męczennika pochowała niedaleko stamtąd wdowa Waleria. Jego kult mimo zmiennych kolei, jakie przechodził kraj, okazał się kultem trwałym. Nawiązali do niego mnisi z Passawy, gdy na przełomie VIII i IX stulecia założyli w pobliżu klasztor, znany później jako opactwo St. Florian. Trudniej natomiast wyśledzić okoliczności, które sprawiły, że cześć Floriana rozszerzyła się również w patriarchacie akwilejskim. Stamtąd właśnie została przeniesiona została na ziemie polskie. Stamtąd też w roku 1184 Idzi, biskup Modeny, przywiózł relikwie św. Floriana do Krakowa.

Przysłowie: "Kiedy poleje na świętego Floriana, potrwa jeszcze czas jakiś pogoda zakichana"

Kolor: zielony

Kamień: malachit