Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 11 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię pochodzenia germańskiego wywodzące się ze słowa hugu (huge) ?zmysł, rozum, talent. Element ten częsty bywa w imionach germańskich, szczególnie jako człon pierwszy (podobnie jak w drugim członie w słowiańskich imionach -mysł). Przypuszcza się, że imię Hugo lub Hugon (końcowe -n wzięte z przypadków zależnych łacińskiej odmiany tego imienia Hugo, Hugonis) jest starym skrótem imion: Hugibald, Hugubert. Imię Hugo nosił: Hugo Wielki (+956), ojciec Hugona Capeta, króla Francji od 987 r., założyciela dynastii Kapetyngów. Jako nazwisko nosił to imię Wiktor Hugo (1802-1885), znany pisarz francuski. W Polsce występuje od XIII wieku, obecnie bardzo rzadko. Juliusz Słowacki napisał powieść poetycką pt. Hugo. Imię to nosił też Hugo Kołłątaj.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Hugon to człowiek szlachetny, uczuciowy, żyjący przykładnie. Kocha swoją ojczyznę, kocha żonę i dzieci, które stara się wychować na dobrych patriotów i dobrych ludzi. Jego dzieci przeważnie zdobywają jeszcze większe zaszczyty i stanowiska niż on sam. Hugon jest konserwatywny, chroni tradycję i zasady, jest elokwentny, kulturalny oraz inteligentny. Jest szanowany i lubiany przez otoczenie, gdyż zawsze postępuje szlachetnie.

Patron: HUGON Z CLUNY Urodził się w 1024 r. jako syn hrabiego na Semur w Burgundii. Ojciec sposobił go do zawodu rycerskiego, on jednak czując wstręt do wszelakiego gwałtu, udał się pod opiekę swojego wuja, który zasiadał na stolicy biskupiej w Chalon-sur-Saône, potem ? gdy ojciec ponownie chciał go zaprawić w rzemiośle rycerskim ? schronił się w benedyktyńskim opactwie w Cluny. Uczyniwszy postępy na drodze życia duchownego, został tam w 1044 r. wyświęcony na kapłana, a wkrótce potem dla swych nieprzeciętnych uzdolnień w obcowaniu z ludźmi mianowany przeorem. W pięć lat później zmarł jego mistrz opat Odylon. Hugo, który w tym czasie przebywał na sejmie w Wormacji, objął po nim rządy w Cluny, które sprawować miał przez sześćdziesiąt lat. W tym czasie odegrał wraz z Hildebrandem doniosłą rolę w usunięciu grożącego sporu przy wyborze Leona IX. Zabiegi jego około dzieła reformy sięgnęły także do Anglii, w Niemczech zaś wpłynęły na ustalenie się zwyczajów z Hirsau. Te rozliczne starania i akcje, wywodzące się z Cluny i tam znajdujące swoje centrum, znalazły także na miejscu swój architektoniczny wyraz, jakby widome ukoronowanie: Hugon wybudował w Cluny olbrzymią pięcionawową bazylikę. W r. 1095 Urban II poświęcił w niej główny ołtarz. Hugon I ? bo tak go w Cluny nazywano ? zmarł 28 lub 29 kwietnia 1109 r. W jedenaście lat później Kalikst II, przejeżdżając przez Cluny, zezwolił na uroczyste obchodzenie jego dies natalis (29 IV).

Kolor: zielony

Kamień: szmaragd