Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 8 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen geograficzne od nazwy miasta Lacjum ?Caieta (po grecku Kaiata) utworzone sufiksem -anus. Cognomina geograficzne były dobrze znane w Rzymie. Pierwotnie najczęściej nosili je niewolnicy. Imię to pojawia się w Polsce dość późno, bo dopiero w XVIII wieku wraz z działalnością zakonu teatynów, którego założycielem był św. Kajetan. Dziś imię to występuje rzadko. Od imienia Kajetan pochodzą nazwiska: Kajetaniak, Kajetanowicz, Kajetanek.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Kajetan idzie przez życie zdecydowanie i zwycięsko. Jest ambitny, inteligentny, elokwentny i potrafi bawić towarzystwo. Lubi wyróżniać się w swoim środowisku i być oryginalny. Lubi także ładny wygląd i modny ubiór, na który często wydaje sporo pieniędzy. Zdarza się, że zaniedbuje żonę, dzieci oraz swoich rodziców. Ciągle tęskni za pokojem, stara się zapobiegać złu tego świata.

Patron: ¦WIĘTY KAJETAN który patronuje temu imieniu, jest, jak się zdaje, jedynym. To Kajetan z Thieny. Tak określa się go w historii, bo z miejscowości tej wywodził się jego ojciec Kasper. On sam urodził się w r. 1480 w Vicenzy, mieście, które podówczas należało do Wenecji. Po studiach prawniczych odbytych w Padwie, udał się Kajetan (1505) do Rzymu, gdzie rozpoczął karierę urzędniczo-kościelną na dworze papieskim. ¦więcenia kapłańskie przyjął jednak dopiero w r. 1516. Teraz z wielką gorliwością oddał się posłudze ubogim i nieszczęśliwym. Rychło wszedł także w kontakt ze zrzeszeniem Bożej Miłości, które odegrało tak wybitną rolę w przygotowaniu gruntu pod późniejszą reformę kościelną i ożywienie życia religijnego. W r. 1520 Kajetan wezwany przez matkę wrócił do Vicenzy i objął tam rozmaite funkcje kościelne, opiekując się m. in. sanktuarium na górze Soracte. Przede wszystkim oddał się jednak dziełom miłosierdzia. W r. 1523 wraca do Rzymu i wkrótce potem wraz z Janem Piotrem Carafą, późniejszym Pawłem IV, oraz dwoma innymi gorliwymi kapłanami zakłada zgromadzenie kleryków regularnych, zwanych później kajetanami ? lub od biskupstwa Chieti (Theate), którym rządził Carafa ? teatynami. W trudnym roku 1527 Kajetan zostaje przełożonym tego zgromadzenia. Później piastuje stanowisko przełożeńskie w Neapolu (1533) i Wenecji (1540). Powróciwszy następnie (1543) do Neapolu, oddaje się cały na usługi biednych i godzi zwaśnionych mieszkańców, ugrupowanych w rozmaitych stronnictwach miejskich. Znużony tymi uciążliwymi wysiłkami umiera 7 sierpnia 1547 r. Kanonizowany w 1671 r.; wspomnienie wpisano do kalendarza rzymskiego w 1673 r.

Przysłowie: "¦więty Kajetanie, strzeż od deszczu sprzątanie"

Kolor: złoty

Kamień: nefryt