Rodzaj: imię męskie
Wartość numerologiczna: 1 [wibracja liczby]
Pochodzenie:
Dwuczłonowe imię słowiańskie. Pierwszy człon to czasownik kazi?,,kazić, niszczyć, kazać", a drugi to rzeczownik?mir?"pokój", co można tłumaczyć jako "nakazujący pokój". Imię Kazimierz było najpierw imieniem dynastycznym, a stopniowo rozszerzyło się we wszystkich warstwach społecznych. Dziś jest to jedno z najpopularniejszych imion w Polsce. W dokumentach pojawia się w formach: Kazimiar (1176), Kazimier (1468), Kazimir (1122), Kaźmir (1282). Nosili je królowie i książęta z dynastii Piastów i Jagiellonów, np. Kazimierz Odnowiciel, Kazimierz Wielki, Kazimierz Jagiellończyk. Obok imienia męskiego, które ma formy pieszczotliwe Kazek, Kazik, Kaźko istnieje też imię żeńskie Kazimiera, zdrobniale Kazia. Od imienia Kazimierz pochodzi nazwisko Kaźmierczak oraz nazwy miejscowe: Kazimierz, Kazimierza Wielka itp.
Znaczenie i charakterystyka imienia:
Mężczyzna o imieniu Kazimierz jest uczuciowy, szlachetny, często wpada w melancholię. Do życia podchodzi sceptycznie, dlatego też bywa nieufny, nieszczery i obojętny na wszystko. Dobry kierownik, przywódca, ma zdolności organizacyjne. Kazimierz ma skłonności do alkoholu i hazardu, które ujawniają się szczególnie, gdy nachodzą go stany depresyjne. Poza tymi wadami jest jednak człowiekiem wartościowym, dobrym mężem i ojcem, który kocha domowe ognisko.
Patron: ¦WIĘTY KAZIMIERZ Jest naszym rodakiem, synem króla Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Rakuskiej. Urodził się na zamku królewskim na Wawelu 3 października 1458 r. Do dziewiątego roku życia wychowywał się pod kuratelą matki, potem przeszedł pod opiekę naznaczonych przez króla nauczycieli i wychowawców, z których głównym był nasz znakomity historyk Jan Długosz. W naukach czynił duże postępy. Toteż ojciec, który go wyróżniał, rychło wciągnął go w sprawy państwowe i plany dynastyczne. W jesieni 1471 roku został wysłany z 12-tysieczną armią przeciw Maciejowi Korwinowi, by objąć koronę św. Stefana, do której powoływało go kilku panów węgierskich. Ale wyprawa nie była należycie przygotowana ani pod względem politycznym, ani wojskowym i skończyła się fiaskiem. W listopadzie tego roku Kazimierz był już z powrotem w kraju. Uczestniczy odtąd w wielu przedsięwzięciach ojca, a więc jeździ z nim do Malborka na spotkanie z wielkim mistrzem, jest na sejmie w Piotrkowie, potem znów jako namiestnik królewski secundogenitus Regis Poloniae, rządzi w Koronie. Wszędzie jedna sobie ludzi, z którymi się styka, budzi miłość i przywiązanie. Bliższe stosunki utrzymuje z kilku panami ? doradcami królewskimi. Wiosną 1483 r. król wezwał go na Litwę. Tam od maja spełnia funkcje podkanclerzego. Zimę 1483/84 spędza w Grodnie. Wtedy to daje mu się we znaki nurtująca go od dłuższego czasu gruźlica. Na wieść o pogorszeniu się jego stanu ojciec przebywający w Lublinie zjeżdża czym prędzej na Litwę, ale nie może zaradzić chorobie. ¦więty umiera 4 III 1484 na rękach biskupa krakowskiego, Jana Rzeszowskiego. Wieść o jego przedwczesnej śmierci wzbudza ogólny żal i smutek. Pochowany został w katedrze wileńskiej, która rychło stała się ośrodkiem jego kultu.
Przysłowie: "Jeżeli w święty Kazimierz pogoda, to na kartofle uroda"
Kolor: beżowy
Kamień: krwawnik
|
|
