Rodzaj: imię męskie

Wartość numerologiczna: 11 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię pochodzenia greckiego Stephanos utworzone od greckiego stephanos ?korona, wieniec. Forma Szczepan jest przystosowaniem fonetycznym do języka polskiego formy łacińskiej Stephanus. Przyswojenie imienia nastąpiło przed wiekiem XIII, na co wskazuje zachowanie -p- w miejscu łac. -ph- zamiast późniejszego -f-. Imię to jest znane w Polsce od początków chrześcijaństwa. Od formy Szczepan istnieją spieszczenia: Szczepek, Szczepcio, Szczepanek. Pochodzą też od niej nazwiska: Szczepanik, Szczepaniak, Szczepanowicz, Szczepanowski, Szczepański, Szczepanek, Szczepkowski. Także nazwa miejscowości Szczepanowo i Szczepanów wywodzi się z tego imienia

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Szczepan to mężczyzna dobry, ambitny, pogodny, który lubi chodzić swoimi ścieżkami. Wyróżnia się spośród tłumu i jest oryginalny w sposobie zachowania, a także w kwestii ubioru. Jest pracowity, ceni majątek, lubi żyć nowocześnie. Ma talent organizacyjny i przywódczy. Jest uzdolniony artystycznie, ma dobry słuch i talent aktorski. Nie zawiera szybko związku małżeńskiego, jednak jest dobrym mężem i znakomicie wychowuje dzieci.

Patron: ¦WIĘTY SZCZEPAN dla którego rodzimy obyczaj językowy zarezerwował tę bardziej spolszczoną formę tego imienia, zajmuje miejsce szczególne i wyjątkowe: jest czczony jako pierwszy męczennik, niejako wzór i model wszystkich, którzy po nim ponieśli śmierć za wiarę. Jedynym wiarygodnym źródłem do poznania jego historii jest urywek z Dziejów Apostolskich. Szczepan pojawia się w nich jako pierwszy z siedmiu diakonów. Nic nie wiemy o jego pochodzeniu i nawróceniu, ale jego greckie imię pozwala na przypuszczać, że był Żydem zhellenizowanym albo też prozelitą związanym z jakąś synagogą, w której używano greczyzny. Jego osobowość, naznaczona ponadto skłonnościami ekstatycznymi, tak była pociągająca, że gorliwcy żydowscy nie mogli nie dostrzec w nim poważnego niebezpieczeństwa. Ich nienawiść i zgorszenie wzrosły niepomiernie, gdy wypowiedział się na temat dwóch świętości: ¦wiątyni i Prawa. Chwycili się tych wypowiedzi, aby go zgubić. Całe postępowanie w jego sprawie przypomina proces Mistrza: występują fałszywi świadkowie, mówią o znieważeniu ¦wiątyni, a najpoważniejszy powód zgorszenia i wyroku widzą w jego wyznaniu. Został osądzony i skazany na ukamieniowanie. Pod koniec X w. powstaje legenda o zebranej w czasie kamieniowania krwi męczennika. Wspomina się go 26 grudnia.

Przysłowie: "Na świętego Szczepana bywa błoto po kolana"

Kolor: niebieski

Kamień: kwarc dymny