Rodzaj: imię żeńskie

Wartość numerologiczna: 4 [wibracja liczby]

Pochodzenie:

Jest to imię żeńskie wywodzące się od nazwy rzymskiego rodu (gens) Aemilia, prawdopodobnie etruskiego pochodzenia Imię Emilia pojawia się w Polsce w XV wieku. W źródłach polskich imię występuje w formach: Emilija, Amelia, Emilka, Amelka. Inne formy spieszczone (do dziś używane) to: Mila, Milka. ¦więtych o tym imieniu jest około cztery.

Znaczenie i charakterystyka imienia:

Emilia to osoba skromna i nieśmiała, a przy tym ogromnie pracowita. Stale poszerza swoje umiejętności. Jest życzliwie nastawiona do ludzi, lecz często zamiast ich towarzystwa wybiera książkę. W przyjaźni niezwykle lojalna. Odznacza się znakomitą pamięcią i umysłem analitycznym. Lepiej z nią nie zadzierać, bo nawet po czasie odda z nawiązką.

Patron: EMILIA DE VIALAR Urodziła się w Gaillac (Francja) 12 września 1797 r. Straciwszy wcześnie matkę, przez dwa lata (1810-1812) przebywała u zakonnicw Paryżu. Powróciwszy do rodzinnego domu, przez dwadzieścia lat musiała znosić drażliwe usposobienie owdowiałego ojca i niechęć otoczenia. Do tych cierpień dołączyły jeszcze rozterki wewnętrzne, które trapiły jej wrażliwą duszę. W r. 1832 nieoczekiwanie odzyskała spokój duszy. Prowadzenie domu przejęła bratowa, ona zaś stała się spadkobierczynią poważnej fortuny pozostawionej przez ciotecznego dziadka. Sprowadziła wówczas do Gaillac trzy przyjaciółki, które jak ona dawno marzyły o życiu zakonnym i założyła zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia (anioła Gabriela). Uzyskawszy aprobatę biskupa, w kilka lat później wyjechała z siostrami do Algieru, dokąd zapraszał ją brat, oficer armii francuskiej. Przeżyła tam nowy okres poważnych strapień. Miejscowy biskup żądał, by przeniosła do Algieru dom macierzysty i zmodyfikowała wedle jego pomysłu reguły zakonne. Gdy Emilia taktownie odmówiła, biskup ją i jej towarzyszki obłożył ekskomuniką, a w końcu spowodował u władz cywilnych wydalenie Emilii z Algieru. Po powrocie do kraju, trudności stawiane Emilii przez zmieniających się zwierzchników kościelnych sprawiły, że kilkakrotnie musiała przenosić główny dom zgromadzenia. Osiadła wreszcie pod Marsylią, gdzie serdeczną opiekę zapewnił siostrom założyciel oblatów, biskup de Mazenod. Zmarła 24 sierpnia 1856 r., założywszy czterdzieści dwa domy zakonne, oddane pracy pedagogicznej i szpitalnej.

Przysłowie: "Mija dzień, jak jedna chwilka, Gdy przyjdzie do mnie Emilka"

Kolor: granatowy

Kamień: Noc Kairu